تابلو عکس کاراته کار

تابلو عکس کاراته کار که در تصویر بالا مشاهده می فرمایید بسیار مناسب برای باشگاه ها می باشد .

کاراته به ژاپنی:

نوعی هنر رزمی متعلق به جزایر ریوکیو است، جایی‌که امروز در اوکیناوای ژاپن قرار دارد. این رشته از ترکیب روش‌های جنگی بومی و محلی این منطقه معروف به ته معنی تحت‌اللفظی: دست پدید آمده‌است.

کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک‌های دستِ بازمانند دست چاقویی تشکیل می‌شود.

در برخی سبک‌ها فنون گلاویزی(که در تابلو عکس کاراته کار مشاهده می کنید) ، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده می‌شود هنرجویان این رشته کاراته‌کا نامیده می‌شوند.

تکامل کاراته تا سده نوزدهم در جزایر ریوکیو پیش از آن که به قلمرو ژاپن ملحق شود، اتفاق افتاد.

در اوایل سده بیستم در پی دورانی از تبادلات فرهنگی بین ریوکیو و ژاپن به سرزمین اصلی ژاپن معرفی شد. در ۱۹۲۲ وزارت آموزش ژاپن گیچین فوناکوشی (بنیان‌گذار کاراته مدرن) را برای نمایش کاراته به توکیو دعوت کرد.

در ۱۹۲۴ دانشگاه کیو نخستین باشگاه دانشگاهی کاراته را تأسیس کرد و تا سال ۱۹۳۲ در تمام دانشگاه‌های اصلی ژاپن باشگاه‌های کاراته بر پا شده بود.

در این دوران که نظامی‌گرایی ژاپنی اوج گرفته بود، نام این رشته از واژه‌ای با معنی تحت‌اللفظی «دست‌چینی» به واژه‌ای هم‌نوا با معنی «دست خالی» تغییر کرد. البته هر دو کلمه کاراته تلفظ می‌شوند. این تغییر نشانگر اشتیاق ژاپنی‌ها به معرفی این رشته به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی بود.

پس از جنگ جهانی دوم اوکیناوا یک قرارگاه نظامی مهم ایالات متحده آمریکا شد و تمرین کاراته در میان نظامیان ساکن این جزیره محبوبیت یافت.

ورود کاراته به ایران با سبک کان ذن ریو گره خورده است چرا که کاراته اولیه ای که وارد ایران شد این سبک بود.

پیش از آن کشتی کج، جوجیتسو و دفاع شخصی در شهربانی تمرین می‌شد.

کاراته ازیک زیرزمین ۴۰ متری متعلق به منوچهر وارسته پدر بنیانگذار کاراته ایران « دکتر فرهاد وارسته » و با ۵-۶ نفر درخیابان بهار شمالی شروع شد. پس از چند ماه در همان سال به سالن مشت‌زنی وقت منتقل شدند، پس از مدتی از آنجا نیز نقل مکان کردند.